درختان و چوب آنها، همیشه به عنوان منابع مهم تهیه و تامین انرژی برای انسان مورد توجه بوده است. از موقعی که آدمی آتش را شناخت تا هم اکنون که انرژی های دیگری را شناخته و به آن دسترسی پیدا کرده، نیازمند چوب بوده و هست. زغال، ماده ای است شکننده و سبک و به رنگ سیاه، باقی مانده از نیم سوز شدن اندام گیاهی (چوب) و جانوری که بیشتر بخش های آن به کربن تبدیل شده باشد. دلیل اینکه از سوزاندن یا داغ کردن چوب، زغال بدست می آید این است که چوب یا اندام گیاهی بر اثر انرژی گرمایی یا حرارت، آب درون بافت ها و گاز موجود در خود را از دست داده و فقط بخش جامدی از خود بر جای می گذارد. لازم به ذکر است از انواع زغال می توان زغال بلوط برای قلیان را نام برد که مصارف زیادی دارد.
در مصارف عمومی از زغال لیمو به دلیل قیمت بالای آن استفاده ی کمتری می شود و به جای آن از زغال بلوط استفاده می کنند. این زغال کیفیت زغال لیمو را ندارد و به دلیل ارزان تر بودن آن در بازار، متقاضیان بیشتری دارد.
بعضی فعالان محیط زیست اعتقاد دارند اهمیت و ارزش درخت بلوط با عمر ۵۰ سال را با عنایت به نقش کلیدی آن در ایجاد اکسیژن در هوا و جلوگیری از فرسایش خاک در حدود ۲۰۰ هزار دلار برآورد می‌شود، در صورتی که ارزش چوب آن بیش از ۲۰۰۰ تومان نیست و نباید درختان با اهمیت در منایع جنگلی مانند درخت بلوط را برای مشاغل سودمند باارزش بسیار پایین مانند تولید زغال هدر داد.
متاسفانه بعضی از افراد به جای تفکر در مورد سود و منفعت عمومی در کل جامعه فقط و فقط به فکر سود شخصی خود بوده و برایشان تخریب محیط زیست و آسیب های ناشی از آن اصلا مهم نمی باشد. این افراد باید طبق قانون عمل کنند و آسیبی به محیط زیست کشور خود وارد ننمایند. البته قانون نیز باید در مورد این افراد بسیار سخت گیری نماید تا دیگران بدانند که تخریب جنگل و قطع درختان به همه ی افراد جامعه و نسل های بعد ضرر بسیار جدی وارد می نماید.
